10 ஆம் வகுப்பு படித்த கொண்டிருந்த நேரம். வல்வை கல்வி மன்றத்தில் இரண்டு பிரிவுகள் A, B. நான் A வகுப்பில், இதில் படித்தவர்களில் பெரும்பாலானோர் ஹாட்லி, மெதடிஸ் ஐச் சேர்ந்தவர்கள்.
திருமதி.சிதம்பரநாதன் அவர்கள்தான் எங்கள் ஆங்கில வகுப்பு ஆசிரியை. சக நண்பர்கள் பலரும் என்னை விட ஆங்கிலத்தில் அதிக மதிப்பெண் வாங்குபவர்கள்.
ஆசிரியை சிதம்பரநாதன் அவர்கள் அப்போது நன்றாகத்தான் கற்பித்தார் போல் உணர முடிகின்றது. அவரின் உச்சரிப்பும் அதற்கு ஒத்த உதடு அசைவுகளும் இன்றும் நன்றாக ஞாபகத்தில் உள்ளது. ஆனாலும் அப்போது ஏனோ சில சக மாணவ நண்பர்களுடன் ஒப்பிடுகையில் சுமாருக்கு மேலாக எனக்குள் ஆங்கிலம் புக அடம் பிடித்துக் கொண்டிருந்தது.
ஆசிரியை சிதம்பரநாதன் அவர்கள் ஒருநாள், ஆங்கிலத்தில் 'சொல்வதெழுதுதல் பரீட்சை' அடுத்த வாரம் இடம்பெறும், ஆகவே எல்லோரும் படித்து வாருங்கள், நூறுக்கு நூறு எடுக்க முயற்சியுங்கள்’ என்றார்.
வாய் கிடக்கவில்லை. ‘நூறுக்கு நூறு எடுத்தால் என்ன தருவீர்கள்’ என்றேன். அவரும் உடனடியாக ‘நீ முதலில் எடு, அப்ப பார்க்கலாம்’ என்றார்.
நன்றாகப் படித்தேன். பரீட்சையில் எனக்கு மட்டும்தான் நூற்றுக்கு நூறு. அன்று சொல்வதெழுதலில் வந்த ஒரு சொல் Manufacture, இன்னொன்று Prosperous - இன்றும் என் நினைவில் உள்ளது. ஆங்கிலத்தில் நூறுக்கு நூறு, சக மாணவ நண்பர்களை அனைவரையும் விட நான் முன்னுக்கு.
ஆனாலும் நான் அத்தருணத்தில் பாராட்டப்படவில்லை. சற்று ஆதங்கம் தான்.
மொழி மீது எனக்குள் திறமை இருக்கின்றது என்பதை இப்பொழுதும் எனக்கு சுட்டி நிற்கும் நிகழ்வு இது.
க.பொ.த உயர்தரம் படித்து முடியும்வரை இங்குள்ள சராசரி இளைஞர்கள் போல், என்னாலும் ஆங்கிலத்தில் சுமாராகத்தானும் கதைக்க முடியவில்லை. கதைக்க சந்தர்ப்பமும் அமையவில்லை.
ஆங்கிலத்தில் சராசரியாக என்னை விட அதிக மதிப்பெண்கள் வாங்கிய நண்பர்கள் அனைவரும் பிரத்தியேக ஆங்கில வகுப்புக்களுக்கு சென்றவர்கள். ஆகவே நானும் தந்தையாரிடம் இதற்கு அடம் பிடிக்க, தந்தையார் ‘அப்படி அனுப்ப மாட்டேன்’ என அடம்பிடித்து, பின்னர் ஒருவாறு உ/த படித்துக்கொண்டிருந்தபோது உடுப்பிட்டியில் எம்பெருமான் ஆசிரியர் அவர்களிடம் ஆங்கிலம் கற்கச்செல்ல ஒருவாறு சம்மதித்தார்.
'ரஜனிகாந் லதாவை மணம்புரிந்தார்'. எம்பெருமான் ஆசிரியர் அவர்கள் பிரசித்திபெற்ற நாடகக் கலைஞர். ஆகவே அவரின் உதாரணங்களில் திரைப்படங்களின் தாக்கங்கள் நிறையவே இருந்தது. எனது தந்தையார் எம்பெருமான் ஆசிரியர் அவர்களிடம் நாடகம் பழகி சில நாடகங்களில் ஒன்றாகவும் நடித்துள்ளார்.
ஓரிரு மாதங்கள் தான் ஆசிரியர் எம்பெருமான் அவர்களிடம் ஆங்கிலம் கற்றேன். உ/த வகுப்புக்களுக்கு இது இடையூறாக இருந்ததால் தொடரமுடியவில்லை.
க.பொ.த (உ/த) முடிவுகள் வளையத்துடனும் கொழுக்கிகளுடனும் தொங்கி, எஞ்சியினியர் கனவு கலைய, ஆங்கிலம் தான் இறுதி என்னும் தெளிவு உறுதியானது. பம்பலாகப் படித்து வேலையில்லை, முறையாகப் படிக்கவேண்டும் என்பது உறுத்த, சரியாக விசாரித்து இனங்கண்டு - ஊர் தாண்டி - அயல் ஊர்கள் எல்லாம் தாண்டி கஸ்புஸ் அவர்களிடம் சென்றேன்
நாங்கள் உயர்தரம் படித்துக் கொண்டிருந்த நேரத்தில் அதாவது 90 களில், யாழில் தனியார் ஆங்கில வகுப்புகளுக்குப் பெயர் போனவர்களில் ஒருவர் மதிப்புக்குரிய திரு.கஸ்புஸ் அவர்கள். மிகமிகக் கண்டிப்பானவர். பல்கலைக் கழகத்திற்கு தேர்வான மாணவர்களே இவரிடம் செல்வது வழக்கம். காரணம் அப்படியொரு தராதரம், கற்பிப்பதில் இறுக்கமும் மிக அதிகம்.
நான் சென்ற வகுப்பில் பல்கலைக்கழகத் தகுதியில்லாமல் சென்ற மாணவர்கள் இருவர்தான். ஒன்று நான் மற்றையது ராதா அண்ணா.
ஒரு வழித் தூரம் சுமார் 12 கிலோமீட்டர்கள். ஆசிரியரின் வீடு புற்றளைக்கு தெற்காக சுமார் 2 கிலோமீட்டர்கள் தொலைவில் இருந்தது.
மாதத்தில் 2 வாரங்கள் தான் வடமராட்சியில் வகுப்பு, அடுத்த 2 வாரங்கள் வகுப்பு யாழ் நகரில். சக மாணவர்கள் ‘கல்யாணியிடம் 2 வாரங்கள் புஷ்பலதாவிடம் 2 வாரங்கள் அதுதான் கஸ்புஸ் என இவருக்கு இப்படிப் பெயர்' என்றார்கள்.
சாரத்துடன் தான் மாணவர்கள் செல்வது வழக்கம், ஆசிரியரும் சாரத்தில் தான் வருவார்.
இலக்கணம் ஒரு பக்கம், சொற்கள் மற்றும் வசன அமைப்புக்கள் ஒரு பக்கம் என ஆங்கிலம் ஆரம்பித்தது. ஆரம்பத்திலேயே கஸ்புஸ் அவர்களின் கற்பித்தல் ஒரு அசாதாரணமானது எனத்தெரிந்தது. ஆனாலும் ‘எப்படா புஸ்பலதா நேரம் வரும்’ என்றளவுக்கு வகுப்பு மிகக் கடுமையாகச் சென்றது. பெண், ஆண் என்று பாராது சமத்துவமாக ஏச்சுகள், சில நேரங்களில் கை அடி, சிலருக்கு சட்டைகளில் பட்டன்கள் பிய்ந்ததும் ஞாபகம் உள்ளது.
பல்கலைக்கழகத்துக்கு தகமை பெற்றிராத மாணவன் நான். ஆகையால் தலையால் மண் கிண்ட வேண்டியிருந்தது. விடுமுறையான பதினைந்து நாட்களில் எப்படியாவது படிக்கக் கூடியவற்றை படித்து சமாளித்து விடலாம் என்ற நம்பிக்கை.
ஆசிரியர் கஸ்புஸ் அவர்கள் மொழி பெயர்ப்பு விற்பனரும் கூட. பல முக்கிய ஆவணங்களை, புத்தகங்களை இயக்கத்துக்கு மொழி பெயர்த்துக் கொடுத்ததாக சக மாணவர்கள் சிலர் கூறக்கேட்டிருக்கின்றேன்.
இதை உறுதிப்படுத்துவதாக ஆசிரியர் தந்த உதாரணங்களில் தெளிவாகத் தெரிந்திருந்தது. அதாவது போராளிகள் சார்பு – 'அவர்கள் தமது இலட்சியத்தை 1996 ஆண்டளவில் நிறைவேற்றிக் கொண்டிருந்திருப்பார்கள்' - போன்ற வசனங்கள் இடம்பெற்றன.
ஓய்வின் பின்னர் அடுத்த பதினைந்து நாள் வகுப்புக்கள் ஆரம்பம். பயத்துடன் தான் சென்றேன். க.பொ.த (உ/த) படிக்கும் வரை இல்லாத பயத்துடன், வகுப்பு அறைக்குள் நெஞ்சு சற்று படபடக்க ஆசிரியரின் வருகைக்காக காத்திருந்தோம்.
ஆசிரியரும் வந்தார்.
தமிழ் படங்களில் வருவது போல் ஒரு திடீர் திருப்பம்!
‘யார் ஆதவன்?’ என்றார். தூக்கிவாரிப்போட்டது. ‘நான் தான்’ என்று எழுந்தேன்.
‘உம்மை உமது நண்பர் வந்து பார்க்கச் சொன்னார், ‘அவரின் முகாம் இந்த ஒழுங்கையின் கடைசியில் இருக்கின்றது’ என்றார்.
குறித்த நண்பன் எங்களுடன் பழகிய, எங்களைவிட சற்று வயது குறைந்தவன்.
வகுப்பு முடிந்த பின்னர் நண்பனை போய்ப்பார்த்தேன். ‘நீங்கள் இங்கு வகுப்புக்கு வருவதாக கூறினார்கள், நான் வேறு இடம் செல்லவுள்ளேன் அதுதான் ஒரு முறை சும்மா சந்திப்பதற்காக முயற்சித்தேன்’ என்றேன்.
கடவுள் இயக்க நண்பனின் ரூபத்தில் வர, வகுப்பில் எனக்கு மட்டும் ஒரு தனி மரியாதை கிடைத்து. மொத்தம் 6 மாதங்கள் படித்தேன் கொழும்பு வரும்வரை.
எனக்கு பகவத்கீதை என்றால் அது கஸ்புஸ் அவர்களிடம் படித்த கொப்பிகள் தான், இன்றும் பொக்கிசமாக அவற்றை வைத்திருகின்றேன். கஸ்புஸ் அவர்களிடம் ஆங்கிலம் மட்டும்தான் கற்றேன் என்பதை விட............
‘அவர்களது லட்சியம் அவர்களால் 1996 ஆம் ஆண்டளவில் நிறைவேற்றப் பட்டுக் கொண்டிருக்கப் பட மாட்டாதா’? இதை ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்துப் பாருங்கள், ஆசிரியரின் தமிற்புலமை பற்றியும் தெரியவரும்.
சிங்களத்தையும் படிக்க விரும்பி, கப்பலில் பெரும்பான்மையர் ஒருவரிடம் ஒருமுறை மேற்குறித்த வசனத்தின் ஆங்கில வசனத்தை சரியாக சிங்கள் மொழியில் மொழி பெயர்க்கக் கூறினேன். தலையைப் பிய்த்தார், கடைசிவரை சிங்கள இலக்கணத்த சரியாக அமைக்கவேயில்லை.
சிங்கள, தமிழ் மொழிகளுக்கு இடையிலான வித்தியாசத்தை மிக நுணுக்கமாக அறிய ஆசிரியரின் ஆங்கிலம் வழி கோலியிருந்தது.
கப்பலில் பாட்டையும், படத்தையும் தவிர மற்றும்படி ஆங்கிலம் தான். இடைக்கிடையே சில சமயங்களில் மூன்றிலொரு சிங்களம்.
அலுவலகத் தொடர்பாடல்கள், சுற்று நிருபங்கள் என அனைத்தும் ஆங்கிலம், அடிக்கடி வந்து போபவர் கஸ்புஸ். 'சே ஆசிரியரிடம் முழுமையாக நீண்ட நாட்கள் படிக்க தவறி விட்டேனே' என்று அடிக்கடி எண்ணி வருந்துவேன்.
நண்பன் ஜெயரூபன் (ஊரணி வைத்தியசாலையில் முன்னர் நீண்ட காலம் தலைமைத் தாதியாக இருந்தவர் மகன்) ஒரு சில வருடங்கள் முன்பு ஆஸ்திரேலியாவிலிருந்து ஊர் வந்திருந்தான். கம்பமலையில் தனது வீட்டில் தங்கியிருந்த போது பழைய ஆட்கள், பழைய சம்பவங்கள் ஏதும் மீண்டும் நிகழுமா என தான் பலமுறை யோசித்ததாகவும், ஆனால் அப்படி ஒன்றும் இடம்பெறவில்லையே கவலை கொண்டதாகவும் தெரிவித்தான்.
அப்பொழுது (92 ஆம் ஆண்டு) நாங்கள் படிக்கும்போதே, கஸ்புஸ் அவர்கள தந்தையார விட மிகவும் சீனியர்.
பல வருடங்கள் கழிந்து யாழ் வந்து, முன்னர் தில்லையம்பலம் மாஸ்டர் முதல், பின்னர் நல்லையா மாஸ்டர் வரை பலரைச் சந்தித்திருந்தேன். ஆசிரியரைச் சந்திக்காதது ஒரு பெரிய குறையாக இருந்தது. ஊர் வட்டத்தில் அதுவும் தற்பொழுது அவரைப்பற்றித் தெரியவே வாய்ப்பில்லை.
அண்மையில் ஒரு நாள் ஊரில் நின்றபொழுது, வல்வெட்டியிலும் வல்வை நரசபை மண்டபத்திலும் ஆங்கிலம் கற்பிக்கும் ஆசிரியர் பிரகாஸ் அவர்களுடன் கதைத்துக் கொண்டிருந்த பொழுது, கஸ்புஸ் அவர்கள் தற்பொழுதும் அதே வீட்டில் இருப்பதாகக் கூறினார்.
அடுத்த நாள் கொழும்பில் இருக்க வேண்டிய சூழ்நிலை, மாலை பஸ்ஸில் புறப்படவேண்டும். மதியம் ஆகிவிட்டது. நண்பன் தூனாவின் ஆட்டோவைப் பிடித்துக்கொண்டு ஆசிரியரின் வீட்டுக்கு உடனடியாகவே சென்றுவிட்டேன்.
நாங்கள் படித்த வகுப்பு அறை அப்படியே இருக்கிறது. வகுப்பு நடாத்த என்றே கட்டப்பட்டது அந்த வகுப்பறை.
ஆசிரியருக்கு சுமார் 90 வயது வரும். சந்தேகத்துடன் கதைவைத் தட்டினேன். உள்ளிருந்து என்னையொத்த நடுத்தர வயதுடையவர் ஒருவர் வந்தார். தயங்கி ‘ஆசிரியர் கஸ்புஸ் இருக்கின்றாரா’ என்று கேட்டேன்.
‘ஓம் இருக்கின்றார், உள்ளே வாருங்கள்’ என்றார் அவர்.
உள்ளே சென்றதும், ஆசிரியர் ‘யார் வந்துள்ளார்கள்’ என எங்கேயோ பார்த்துக்கொண்டு கேட்டார். குரல் அப்படியே முன்னர் போல் கம்பீரமாக இருந்தது. ‘உங்களிடம் 25 வருடங்கள் முன்பு படித்த மாணவனாம் ‘என்றார் என்னை உள்ளே அழைத்தவர்.
நானும் அருகில் போர் ‘சேர் நான் உங்களிடம் 25 வருடங்கள் முன்பு ஆங்கிலம் கற்றவன் என்றேன்’. நல்லது என்று தொடர்ந்து கதைத்தார்.
‘நான் கற்பித்ததின் சந்தோசமே உங்களைப் போன்றவர்கள் இவ்வளவு வருடங்கள் கழித்து வந்தும் என்னைப் பார்ப்பதும், படித்தவர்கள் எல்லாம் ஒரு நல்ல நிலையில் உள்ளதும் தான்’ என்றார்.
இரண்டு ஆங்கில ஆசிரியர்கள் அத்தருணத்தில் ஆங்கிலம் கற்றுக் கொண்டிருந்தனர்.
ஆசிரியர் கஸ்புஸ் அவர்களைச் சந்தித்த அன்று
அவரின் கற்றல் திறமையை மெச்சிக் கூறினேன், தொடர்ந்து முழுக்க படிக்கத்தவறியது பற்றி மிகவும் கவலைப்படுவதாக கூறினேன். மிகவும் அடக்கமாக ‘தற்பொழுது தன்னிடம் ஆங்கிலம் கற்கவரும் பல்கலைக் கழக “டீன்” ஒருவர், நீர் கூறியதைப் போலவே கூறியதாகவும் ‘இவ்வளவு வருடங்கள் உங்களிடம் வராமல்விட்டது தான் செய்த பெரிய தவறு’ என்று குறித்த அந்த டீன் குறிப்பிட்டதாகவும் கூறினார்.
நானும் அடுத்தமுறை லீவில் வரும்பொழுது ஆங்கிலம் கற்க வருவேன் என்றேன். ‘மிகவும் சந்தோசம், உமக்கு பிரத்தியேகமாகவே கற்பிப்பேன்’ என்றார்.
புறப்பட முன்னர், சேர்ந்து படம் ஒன்று எடுக்க விரும்புவதாகக் கூறினேன். ‘நல்லது’ என்றார். கற்றுக் கொண்டிருந்த இருவரையும் அழைத்தார். சில படங்கள் எடுத்த பின்னர் மனைவியையும் அழைத்தார். அவர் சற்றுத் தயங்கிய போது (போட்டிருந்த வீட்டு உடை காரணமாக), ‘படித்த மாணவன் எங்கிருந்தோ எவ்வளவு காலம் சென்று தேடி வந்துள்ளார், அதெல்லாம் பரவாயில்லை வாரும்’ எனக்கூறி அவரையும் அழைத்தார்.
‘மீண்டும் வருகின்றேன்’ எனக்கூறி விடை பெற்ற போது கூப்பிட்டு கட்டியணைத்து முத்தமிட்டார்.
ஆசிரியரினதும் அவர் பாரியாரினதும் வயதான தோற்றம் என்னை சற்றுக் கலவரப்படுத்தியது.
ஆசிரியருக்கு இரண்டு கண்களும் தற்பொழுது அறவே தெரியாது.
மீண்டும் ஆசிரியரிடம் ஆங்கிலம் கற்கநேர்ந்தால் ........ கஸ்புஸ் போன்ற மிகத் திறமையான ஆங்கில ஆசிரியர்களை தற்பொழுது யாழ்ப்பாணத்தில் மிக அரிது என்றே நினைக்கின்றேன்.
Comments will be edited (grammar, spelling and slang) and authorized at the discretion of Valvettithurai.org. The website also has the right not to publish selected comments.
Viveka Gunan (Canada)
Posted Date: April 15, 2021 at 03:11
Very nice. School life is unforgettable memories in every one’s life. This essay remain me a lot of thing in my life too. Teacher’s are grate.!
Thanks Athavan mama!
RAJKUMAR PERIYATHAMBY (canada)
Posted Date: May 26, 2018 at 05:00
சிறப்பு ;
எமது செய்திகளின் மறுபதிப்பினை எவரும் செய்ய முடியும், ஆனால் குறித்த எமது செய்திகளில் எதுவித மாற்றமும் செய்யாமல், எமது இணையதளத்தின் (www.valvettithurai.org) பெயரினைக் கண்டிப்பாக குறிப்பிடுதல் வேண்டும்.
